جوان آنلاین: در روز‌هایی که با شروع رقابت‌های فوتبال باشگاهی باز هم تمام نگاه‌ها به سمت فوتبال رفته و کمتر کسی پیدا می‌شود که درگیر حواشی این رشته نباشد شنیدن یک خبر بسیار تأمل‌برانگیز بود! خبر این بود: «شیوع دیابت در ایران از حدود ۶ درصد در سال ۱۹۹۵به حدود ۱۵درصد در ۲۰۲۵ رسیده، به‌طوری که بودجه درمان آن در سال، ۷۰برابر کل بودجه ورزش کشور است.»
خبری که قسمت دوم آن مهم‌تر از قسمت اولش است، آن هم در روز‌هایی که رئیس فدراسیون فوتبال از دولت درخواست کمک بیشتر کرده تا آن عدد ۷۰ بیشتر هم شود! حتماً اینطور خواهد بود، وقتی تمام هم و غم‌مان را بگذاریم روی ورزش حرفه‌ای و البته رشته‌هایی که هیچ فایده‌ای هم برای ورزش ندارند. اشتباه نشود، منظورمان این نیست که به فوتبال توجه نشود، هرچند که بر این باوریم تا همین حالا هم به این رشته زیادی توجه شده، ولی منظورمان توجه بیشتر به ورزش همگانی است، یعنی درست همانجایی که می‌تواند باعث جلوگیری از پیشرفت بیماری‌هایی، چون دیابت شود.
بنا به نظر تمام کارشناسان درمانی هزینه برای پیشگیری بسیار کمتر و محدودتر از درمان است و چه پیشگیری و برنامه‌ای بهتر از ورزش همگانی برای جلوگیری از بیماری‌ها و صدالبته داشتن جامعه‌ای پرتحرک، سرزنده و پویا، فقط کافیست برنامه‌ریزی درست داشت. همین حالا کشور با خطری به نام دانش‌آموزان چاق روبه‌روست. دانش‌آموزانی که متأسفانه حتی درس خواندنشان هم «موبایلی» شده تا کمترین تحرک را داشته باشند. بالطبع چنین نسل کم‌تحرکی حتماً درگیر بیماری‌های مختلف خواهد شد، دیابت که سهل است. بنابر آنچه که همیشه گفته شده، پیشگیری بهتر و راحت‌تر از درمان است، پس اگر گوش شنوایی پیدا می‌شود لطفاً زنگ خطر رشد دیابت در کشور را بشنوید و آن را جدی بگیرید. باید بودجه ورزش همگانی و عمومی اضافه شود. باید سرانه ورزش همگانی و فضای آن افزایش پیدا کند. باید جامعه ایران از این رکود و سکون بیماری‌زا و مرگ‌آور نجات پیدا کند. باید فرهنگ پیاده‌روی، کوهپیمایی، طناب‌زنی و ورزش صبحگاهی با شیوه درست، نه نمایشی در کشور گسترش پیدا کند. باید دیدن و خواندن چنین خبر‌هایی نگرانمان کند.
